Rozdział 11

                

Pulsujący ból w tylnej części czaszki doprowadzał mnie do szału, był nie do zniesienia. Z ociąganiem otworzyłam oczy. Bałam się tego co mogę zobaczyć. Zacisnęłam zęby próbując nie jęczeć z bólu. Znajdowałam się w małym pokoju oświetlonym tylko jedną, zwisającą na kablu żarówką. Ściany tak jak i podłoga były puste i betonowe. Zdałam sobie sprawę,że to piwnica. Ciasne pomieszczenie bez okien doprowadzające mnie do klaustrofobii. Rozejrzałam się dokładnie i dopiero teraz zauważyłam ,że nie jestem sama. W przeciwległym kącie leżała jakaś postać. Różowa bluza, obcisłe jeansy, buty na ogromnym obcasie i burza blond włosów . Moje serce zaczęło galopować, a z ust wyrwał się krzyk.

-Emma!. - Chciałam poderwać się do góry, ale coś z powrotem przyciągnęło mnie do ziemi. Spojrzałam na swoją rękę. Znajdowała się na niej metalowa bransoleta. Byłam przykuta kajdankami do jakiejś brudnej, wielkiej rury. Zginę tu i nikt nawet nie będzie o tym wiedział. Zaszlochałam rozpaczliwie. Nie chcę umierać. - -Em! Obudź się. Słyszysz mnie? - Blondynka poruszyła się niespokojnie mamrocząc coś pod nosem. - Em! - Przekręciła się na plecy i podparła na łokciach. Widziała strach i zdezorientowanie malujące się powoli na jej twarzy.
-Layla? Boże Layla, gdzie my jesteśmy, co się stało? - Jej głos brzmiał płaczliwie, a ja mogłam tylko bezradnie pokręcić głową.
-Nie wiem. Nic ci nie jest? Jak się czujesz?. - Jej wzrok był rozbiegany, zatrzymał się dopiero na jej nadgarstku, który także był zdobiony kajdankami.
-Szłam na spotkanie z Chrisem. - Próbowała uwolnić rękę, a łzy spływały strumieniem po jej policzkach.
-Em to nic nie da. - Zignorowała mnie i próbowała dalej.
-Powiedział, że koniecznie musi mi coś pokazać. Kiedy byłam prawie na miejscu, ktoś zaszedł mnie od tyłu i, i uderzył czymś w głowę. Nic więcej nie pamiętam. Nic więcej. - Mówiła szeptem. Była skupiona próbując sobie przypomnieć co było dalej.
-Kochana, na pewno ktoś nas znajdzie. - Powiedziałam uspokajająco i prawie sama uwierzyłam w swoje słowa. Ogarnęła mnie przerażająca pustka. Nie chciałam myśleć o tym co będzie, ale obrazy nie chciały zniknąć. Same najgorsze scenariusze, zero jakiejkolwiek nadziei. Emma siedziała skulona i wpatrywała się w ciemność przed sobą. Tak bardzo chciałam ja pocieszyć. Dlaczego musiało spotkać to akurat nas? Wolną ręką sprawdziłam kieszenie, ale były puste. Pomyślał o wszystkim, ale kto? Kto to był? Chciałam wiedzieć kto zamierzał mnie zabić i dlaczego. Odpowiedź na moje pytania pojawiła się szybko. Drzwi piwnicy otworzyły się ze zgrzytem, a za nimi była tylko czerń. Wstrzymałam oddech, gdy zabójca zszedł po chodach i stanął tuż pod gołą żarówką. Otworzyłam szeroko oczy i krzyknęłam.
-Zamknij się! - Chris nie zmienił się specjalnie, od ostatniego naszego spotkania. Miał na sobie te same ubrania, tylko na jego dłoniach pojawiły się lekarskie rękawiczki. Spojrzałam na Emmę. Także była w szoku. W mojej głowie kłębiło się milion myśli. Myślałam, że zaraz zwariuje. Jak to było możliwe? Ten miły, sympatyczny chłopak, z którym się całowałam, przytulała, bawiłam, rozmawiała był okrutnym mordercą? Nie mogłam w to uwierzyć. To chyba był najgorszy koszmar w moim życiu, a ja po prostu za chwilę się obudzę i wszystko będzie normalnie. - Co zdziwione? - Uśmiechnął się szyderczo. Podszedł i kucnął naprzeciw mnie. Kciukiem musnął mój policzek. - Jestem dobrym aktorem prawda? Powinienem grać w jakimś filmie u boku Johna Deppa.- Wzdrygnęłam się i odwróciłam twarz tak b nie mógł już mnie dotykać. - -Już mnie nie chcesz? - Udał urażonego, a potem wybuchnął śmiechem.
-Czemu? Czemu to robisz?
Z początku nie było konkretnego powodu, przynajmniej jeżeli chodziło o tamte dziewczyny, była to tylko zabawa .
-Jesteś chory! Nie jesteś człowiekiem tylko potworem! - Jego oczy zabłysły wściekłością, i z niewyobrażalnie szybką prędkością wymierzył mi policzek. Poczuła smak krwi w ustach i spojrzałam na niego z obrzydzeniem.
-Specjalnie dałeś mi te narkotyki.
-Brawo za spostrzegawczość. - Klasnął w dłonie i wstał na równe nogi. - Muszę przyznać, że zdziwiło mnie to, że nadal żyjesz. Ale teraz się ciesze, że cie odratowali, będziesz mogła przynajmniej pocierpieć. - Przełknęłam głośno ślinę. - Z taka radością przyglądałem się temu jak Cam cierpi, a ty, ty ośmieliłaś się go pocieszać. Śmiałaś się w nim zakochać, mimo że uchodził za mordercę. Mimo że ja taki przykładny chłopak byłem blisko i tak wolałaś go. Zawiodłaś mnie, myślałem, że masz trochę rozumu.
-Maje także zabiłeś. - Mój oddech stawał się coraz szybszy, a Emma była coraz bledsza. Obserwowała Chrisa z przerażeniem.
-Nieźle sobie to wszystko wykombinowałem, co nie? Można by napisać o tym powieść. Ale koniec tych pogaduszek, trzeba wziąć się do roboty. - Uśmiechnięty jak szaleniec wyciągnął zza kurtki nóż. Ostrze błyszczało złowrogo w jasnym świetle. Nie. Pomyślałam, gdy zbliżył się do blondynki. Tylko nie to. - Teraz możesz popatrzeć. Może ci się jeszcze to spodoba. - Chwycił dziewczynę za włosy i podciągnął do góry. Emma nie ruszała się i nie krzyczała, nawet gdy przyłożył jej ostrze do aorty. Dziewczyna, którą wzięłam za pustą lalę, teraz się nie bała. Moja jedyna przyjaciółka pogodziła się z tym, że zaraz umrze, że zostawi tych którzy ją kochają. Że to ostatecznie koniec.
-Przepraszam. - Szepnęłam, a ona kiwnęła głową i się uśmiechnęła. Niczego nie pragnęłam tak jak tego, by ją uratować. Nie zasłużyła na śmierć, nie z jego ręki, nie w taki sposób.
-Kocham cię. - To było jej pożegnanie. Zamknęłam oczy, gdy nóż przeciął skórę i trysnęła krew. Usłyszała krzyk pełen bólu i rozpaczy, ale nie był to krzyk Emmy, tylko głos wydobyty z moich ust.